Młoda dziewczyna z przewlekłymi bólami głowy jest już uzdrowiona, zanim Groening zwrócił się do niej. Nie, ona nie ma już żadnych bólów. ‘Czy chce Pani te bóle z powrotem?’ ‘Nie, nie, na miłość boską nie’, wydobywa się z ust.

A lekarz? Bez słów przygląda się temu procesowi. Podaje Groeningowi rękę: „Panie Groening, jestem całkowicie do Pańskiej dyspozycji, opowiadam się po Pana stronie!”

‘Zadziwiona kobieta odpowiedziała: Tak, dokładnie!’

Na to Groening: ‘A więc teraz nie myśleć o tym okropnym czasie, wierzyć w Bożą pomoc i prosić go! Dzieciątka nie musi pani zawsze z sobą zabierać, jeżeli mamusia mocno wierzy’.

Za osiem dni znowu przyszła. Pełen troski wyraz twarzy zniknął, formalnie była odmłodzona. Gdy Groening spytał ją, odpowiedziała: ‘Tak, dzisiaj przebiega przeze mnie ciepło i czuję się radosna i wolna’. Teraz mamusiu, tak trzymać, wkrótce nadejdzie czas’.

Ponieważ ten przypadek mnie szczególnie interesował, dowiedziałam się później, że wszystko, co do minuty nastąpiło tak, jak Bruno Groening powiedział. Po kilku latach spytałam samego Bruno Groeninga jeszcze raz o to dziecko i dowiedziałam się, że widzi normalnie, jak gdyby nigdy nie było niewidome.

Znowu innym razem przywieziona została na wózku inwalidzkim kobieta o śnieżnobiałej twarzy. W czasie wykładu straciła przytomność i wyglądała na martwą. Bruno Groening rzucił tylko krótko na nią okiem i uspokoił osoby, które się koło niej znajdowały, a szczególnie mężczyznę, który siedział obok niej. Po niecałej pół godzinie kobieta obudziła się i przeciągnęła. Miała już zaczerwienione policzki. Wstała z wózka, podeszła do Groeninga - jeszcze trochę niepewnie, ale ze zdziwieniem w błyszczących oczach. „Pięknie, dobra pani” - powiedział Groening, - „gdy można znowu stanąć na własnych nogach i gdy serduszko bije w normalnym rytmie! Teraz jednak nie należy myśleć o wydarzeniach tamtych straconych lat, - lecz stopniowo i powoli wprowadzić ciało w jego obowiązki!” Gdy kobieta ta chciała mu dziękować, powiedział tylko:

„Niech pani dziękuje Bogu! Ja jestem tylko Jego małym pomocnikiem. Niech pani udowodni, że jest pani prawdziwym dzieckiem Boga!”

Płacząc z radości wyprowadził na zewnątrz pusty wózek inwalidzki, usiedli oboje z żoną na krzesłach i wysłuchali dwugodzinnego wykładu. Często spoglądał z boku pytającym wzrokiem na swoją żonę, jakby musiał się najpierw przyzwyczaić do widoku zdrowej, szczęśliwej żony.

Często z tyłu siedzieli głusi, do których Groening zwracał się bardzo cicho z pytaniem: ‚Kiedy mówię tak głośno, słyszycie mnie Państwo dobrze?’ Odpowiedź: ‚Tak, rozumiem każde słowo, kiedy Pan mówi tak głośno, a w głowie mam szumy i świsty.’ Wszyscy śmieli się, bo przecież słyszeli, jak cicho Groening pytał”.