Anjina pektoris şikayetinin ve koroner kalp hastalığındaki nefes darlığının şifalanması (koroner kalp damarlarında daralma)

Sonrasında gelen balon kateteri tedavisinde bir ön duvar enfarktüsü nedeniyle kalbim durdu. Fakat ameliyat bölümünde hemen tekrar hayata döndürüldüm. Bu müdaheleden sonra yaklaşık %40 bir daralma kaldı.

Taburcu olduktan beş hafta sonra halâ o kadar güçsüzdüm ki sadece oturarak yapabileceğim ev işlerini yapabiliyordum. Benimle ilgilenen doktorlarla vedalaşırken bana ''Düzenli sonda kontrolünden başka birşey yapamayız.. Bir daha hiç bir zaman tam olarak sağlıklı olmayacaksınız, dua edin de daha kötü olmasın. '' dediler.

Temmuz 1992'de kalan daralmaların da kaldırılması için bir kez daha sonda takılması gerekti, bir sonraki ise dört ay sonra. Bu sefer de kalbim durdu.

Kalp krizinden dolayı müdahaleden önceye göre daha da güçsüzleşmiştim ve daralmaların %30-40'ı halâ duruyordu. Bu yüzden birçok ilaç kullandım. Buna ek olarak da bir faydasını göremediğim bir kura gönderildim.

Az olan dayanıklılığım öğretiye girişe kadar devam etti ve tüm bedensel zorlamalardan kaçınmam gerekiyordu. Halâ benim için mümkün olan oturarak yapılabilen kolay ev işleriydi. Yatakları yapmak, pencere silmek, eve süpürmek mümkün değildi. Artık merdiven de çıkamıyordum. Hafif bir zorlamada dahi nefesin sıkışıyordu sol göğsümde bir basınç hissediyordum. Bazen düz yolda bile 500 metre yürüyemediğim oluyordu.

Bruno Gröning Arkadaş Birliği'nden 1994 sonbaharında ''Tıpta Devrim'' kitabından haberdar oldum. İlk başta ama hiç ilgilenmemiştim çünkü ''Bozulmuş olan bozulmuştur, bu konuda bana kimse yardımcı olamaz.'' diye düşünüyordum. Ama gelinim ve kocam kaybedecek birşeyim olmadığı için yine de gitmemi tavsiye ettiler. Böylece 25 Kasım 1994'te Bruno Gröning öğretisine girdim.

Aralık 1994'te bir birlik saatinde birden kalbimde kısa süre sonra kaybolacak olan çok şiddetli arılar hissetmeye başladım. Arada sırada yine eski halimi andıran ağrılar ortaya çıktı (Regelungen-Düzenlemeler). Bunlar örneğin kızdığımda/heyecenlendığımda geliyordu. Ama ataklar gittikçe azaldı ve haftadan haftaya kendimi daha çok zorlayabilecek ve yavaş yavaş molalar vererek merdiven çıkabilecek hale geldim. Ama Bruno Gröning'in vefat günü olan 26 Ocak 1995 tarihine kadar gündelik ev işlerini bile yapmak mümkün değildi.

Toplantılar bana çok iyi geldiği için o gün de gitmiştim. 26 Ocak 1995'te Arkadaş Birliği toplantılarından birinde bulundum. Orada bir elin göğsümden bir şeyi çekip aldığı hissine kapıldım. Ağrım yoktu. ''Artık her şey iyi olucak!'' diye düşündüm. Ertesi gün ev işlerini yapmaya başladım. 1992 Şubatından beri ilk defa elektrik süpürgesiyle evi süpürdüm. Dayanıklılığım artıyordu. Sekiz gün sonra yatak çarşaflarını değiştirdim. Gittikçe daha iyiye gidiyordu. Bu müthiş bir duygu! O zamandan beri ev işlerimi kendim yapıyorum, bahçede çalışıyorum ve saatler süren yürüyüşlere katılıyorum. Ağır bir çamaşır sepetiyle bile merdiven çıkmak benim için artık hiç sorun değil. Ölüm korkusu o zamandan beri tamamıyla yok oldu.

Kasım 1995'te kontrl için bir kalp dolaşım kliniğine gittim. Orada büyük bir kalp sondası takıldı. Tetkik gayet yolunda gitti. Bu sırada doktor hiçbir yerde bir daralma bulamadı. Artık yine son derece dayanıklıyım.