Kies uw taal

български - Čeština - Dansk - Deutsch - English
Español - Suomi - Français - Hrvatski - Magyar - Italiano - 日本語
Nederlands - Polski - Română - Русский - Slovenski - Srpski - Türkçe

Colofon

Bruno Gröning-Vriendenkring

Haidauer Strasse 6
DE-93107 Thalmassing
tel.: +49 (0) 9453-998626
fax: +49 (0) 9453-996593

Privacy Policy

Het leven van Bruno Gröning

In 1949 verscheen de naam Bruno Gröning van de een op de andere dag in de publiciteit. Pers, radio en weekjournaal berichtten. Maandenlang hield het gebeuren rond de "wonderdokter“, zoals hij al snel werd genoemd, de jonge republiek in de ban. Er werd een bioscoopfilm gedraaid, wetenschappelijke onderzoekscommissies samengesteld en autoriteiten hielden zich tot in de hoogste instanties bezig met dit geval. De minister van sociale zaken van Nordrhein-Westfalen liet Bruno Gröning wegens overtreding van de wet voor natuurgenezers vervolgen, de minister-president van Beieren echter verklaarde dat men een dergelijke bijzondere verschijning als Gröning niet door wetten mocht tegenhouden. Het ministerie van Binnenlandse Zaken in Beieren betitelde zijn bezigheid als "vrije liefdadigheid“.

In alle bevolkingslagen werd heftig en controversieel gediscussieerd. De emotionele golven vlamden hoog op. Geestelijken, artsen, journalisten, juristen, politici en psychologen: allen spraken over Bruno Gröning. Zijn wondergenezingen waren voor de één geschenken van genade van een hogere macht, voor anderen was het werk van een charlatan. Maar de feitelijkheid van de genezingen werd door medische onderzoeken bevestigd.
Bruno Gröning, in 1906 geboren te Danzig en na de oorlog als ontheemde naar West-Duitsland geëmigreerd, was een eenvoudige arbeider. Hij had van de meest diverse bezigheden geleefd, was timmerman, fabrieks- en havenarbeider geweest, telegrambesteller en zwakstroommonteur. Nu stond hij plotseling in het middelpunt van de publiciteit. Het verhaal van zijn wondergenezingen verbreidde zich wereldwijd. Uit alle landen kwamen zieken, smeekbrieven en aanbiedingen. Tienduizenden genezingzoekenden maakten een pelgrimstocht naar de plaatsen waar hij werkte. Een revolutie in de geneeskunde kondigde zich aan.
Maar ook de tegenkrachten waren er. Invloedrijke artsen, functionarissen van de kerk en vroegere medewerkers deden er alles aan om het werken van Bruno Gröning te stoppen. Genezingsverboden achtervolgden hem, processen werden tegen hem ingespannen. Alle plannen om zijn werk in geordende banen te leiden, mislukten. Van de ene kant door weerstand vanuit de belangrijke maatschappelijke krachten, aan de andere kant door onvermogen of winstbejag van zijn medewerkers. Toen Bruno Gröning in januari 1959 in Parijs stierf, was het laatste proces tegen hem in volle gang. Het proces werd stopgezet, er werd nooit een eindoordeel uitgesproken. Maar vele vragen bleven open.

Genezingen van destijds

Dr. filosoof A. Kaul schreef in 1949 een brochure over de gebeurtenissen in Herford.

Hier enkele uittreksels:
"Onder de genezingzoekenden die in de nacht van 17 op 18 juni 1949 in het huis op de Wilhelmsplatz nr. 7 verblijven, bevinden zich ook Engelsen, die over de roep van Gröning hebben gehoord. Een Duitse arts is al meteen met 3 van zijn patiënten verschenen: het geval van een jongeman met long- en bottuberculose, met verstijving in het linkerbeen, een knaap met verlamming in beide benen, een jong meisje met nerveuze chronische hoofdpijnen.
Gröning stelt geen diagnose. De jongeman met tbc zegt hij recht voor de raap dat hij vooral op de botten van zijn linkerbeen moet letten. "Wat voelt u nu?“ "Een hete stroom doorstroomt mijn lichaam.“ "En nu?“ "Het kriebelt in mijn linkerbeen." "Nu tilt u uw been net zo hoog als ik!“ Gröning doet het voor en tilt zijn gebogen been tot buikhoogte. De jongeman aarzelt. "U kunt het net zo doen als ik!“ Zonder zichtbare inspanning brengt de zieke het been, dat voorheen nog stijf was, in de opgedragen positie. Ongelovig kijkt hij afwisselend naar zijn been en naar zijn arts. "Hoe is het mogelijk, ik kan mijn been bewegen!“ "U wordt gezond, maar het zal langzaam gaan bij u. Schrijft u mij!“ En tot de arts:"Houdt u mij op de hoogte!“
De aan beide benen verlamde jongen zit met twee krukken naast zijn moeder: "Mijn jongen, sta op!“ De moeder valt hem in de rede: "Hij kan niet opstaan, hij is toch verlamd!“ Gröning draait zijn hoofd om. "Dat moet u niet zeggen!“ valt hij tegen haar uit. "Zo houdt u de ziekte van uw kind vast! Mijn jongen, sta op, je kunt het!“ Rode vlekken op het smalle kindergezicht, de mond trilt en tranen rollen uit de ogen. Aangedaan zien de talrijke mensen in de ruimte, hoe de jongen zich uit de stoel opricht en daar nu staat, alleen en zonder krukken. "En kom nu naar mij toe!“ Met onzekere passen loopt hij naar Gröning toe, die hem de hand reikt en hem lang in de ogen kijkt. Liefdevol strijkt hij over het hoofd van het kind en stuurt hem terug naar de moeder: "Langzaam verder oefenen, niet teveel eisen, de benen zijn nog te zwak! Voor de thuisreis neem je nog de krukken, maar die kun je binnenkort weggooien!“ Gelukkige kinderogen en een gelukkige moeder zijn de dank.
Het jonge meisje met de chronische hoofdpijn is al genezen voordat Gröning haar aanspreekt. Nee, ze heeft geen pijnen meer. "Wilt u de pijn terughebben?“ "Nee, nee, in Godsnaam nee“, komt het over de lippen.
En de arts? Hij keek sprakeloos naar de gebeurtenissen. Hij reikt Gröning de hand: "Meneer Gröning, ik sta geheel te uwer beschikking, ik sta helemaal achter u!“

Dr. Kurt Trampler schreef in 1949 een boek over de gebeurtenissen bij de Traberhof bij Rosenheim.

Hier enkele uittreksels:
"In een van de voorgaande nachten (5 - 6 september) bracht een arts Karl Sch. het huis binnen, met de opwindende constatering dat de blinde zojuist op het terrein voor de Traberhof het zicht weer had teruggekregen. Sch. toonde een bewijsstuk van de Universiteitsoogkliniek te München uit het jaar 1949 met de volgende inhoud: "Bij patiënt Karl Sch., geb. 24 augustus 1914, constateerde men aan het rechteroog trillingen, hoornvlieslittekens en aangeboren staar. Gezichtsvermogen: 1/20. Het linkeroog faalt. De patiënt is daardoor praktisch blind. De invaliditeit bedraagt 125%. Meneer Sch. heeft permanent een begeleider nodig. Getekend Dr. E. Walser, hoofdarts. "Deze blinde verbleef op het terrein, waar Gröning – destijds wellicht vanuit de omgeving Bremen – zijn genezende golven zond. Hij beschrijft nu zeer ontroerd, hoe hij plotseling het gevoel had dat er iets in zijn ogen veranderde en hoe hij toen de paardenkop in blauw neonlicht, een lichtreclame op het dak van de Traberhof, had waargenomen. Uiteindelijk zou de hele omgeving uit de schemering worden gehaald, tot hij alles weer helemaal goed kon zien. Een eerste controle door de arts dr. Zetti bevestigde zijn verklaringen. De volgende dag nam ik Sch. in de auto mee naar München. Hij beschreef mij op de autoweg op enkele honderden meters afstand welke auto’s zichtbaar werden. Hij zei mij wat er links en rechts van de autoweg te zien was – van de kerktoren dichtbij tot aan de bergen in de verte. (…) Op mijn vraag wat hij had gedaan om de genezing te ontvangen, zei hij dat hij had gebeden en gewacht. (…)
Schokkende scènes spelen zich af wanneer Gröning een blinde het gezichtsvermogen weer terug kan geven. In enkele gevallen waar het gezichtsvermogen volledig teruggekeerd was, waren de gelukkigen bijna te overweldigd door de bijna niet te geloven wending van hun levenslot. Er zijn er enkelen bij, zoals Gröning mij vertelt, die blind werden geboren en die men de hele zichtbare wereld eerst moet verklaren."

Barones Anny Ebner von Eschenbach legde in 1950-1951 diverse gebeurtenissen vast die zich in Gräfelfing in het pension Weikersheim rond Bruno Gröning afspeelden.

Hier enkele uittreksels:
"Een keer zat een jonge vrouw met een getekend gezicht en een circa negenjarig meisje op de tweede rij. Toen Gröning haar vroeg: ‚Nou, moeder, wat voelt u?' antwoordde ze: ‘Jammer genoeg niets, meneer Gröning!'
Ja, moeder, niet steeds terugkijken naar het verleden! De schrik daarvan is nog in u, die moet u eerst loslaten. Het was tijdens een bombardement. U bevond zich in een soort tuinhuis en werd bedolven toen u 8 maanden zwanger was. Toen u gered werd, kwam het kind ter wereld en het was blind. Klopt dat?'
Verbaasd antwoordde de vrouw: "Ja, precies!"
Daarop Bruno Gröning: "Nou ja, niet meer aan deze verschrikkelijke tijd denken, intens in Gods hulp geloven en Hem vragen! Het kindje hoeft u niet steeds mee te brengen, zolang moeder maar vast gelooft."
Acht dagen later was de vrouw er weer. De zorgelijke uitdrukking in haar gezicht was weg, ze zag er verjongd uit. Toen Gröning haar nu vroeg, antwoordde zij: "Ja, vandaag trekt er een warmte door mij en ik voel mij blij en vrij.' - ‚Nou moeder, blijft u erbij, het is bijna zo ver."
Een week later was de vrouw er weer en Bruno Gröning ging midden in de toespraak naar haar toe, bleef stil staan en zei: "Moeder, op donderdag 17.20 uur neemt u uw kind en brengt u het naar een verduisterde ruimte, ze zal weer zien, en omdat ze nog nooit kleuren en vormen heeft gezien, zou ze schrikken en de schrik zou haar ziek kunnen maken. Laat u haar langzaam aan alles in haar omgeving wennen!"
Omdat dit voorval mij bijzonder interesseerde, deed ik navraag en enige tijd later hoorde ik dat alles zo op de minuut was gebeurd, zoals Bruno Gröning het gezegd had. Na enkele jaren vroeg ik Bruno Gröning zelf nog een keer naar het kind en hoorde dat zij normaal kan zien, alsof ze nooit blind was geweest.
Een keer werd een jonge vrouw met een spierwit gezicht in een rolstoel naar binnen gereden. Tijdens de toespraak verloor zij het bewustzijn en het leek alsof ze dood was. Bruno Gröning wierp slechts een korte blik op haar en stelde de aanwezigen gerust die bezorgd waren, in het bijzonder de man aan haar zijde. Na een klein half uur werd zij wakker, rekte zich uit, had rode wangen, stond op uit de rolstoel en liep naar Gröning toe, nog enigszins onzeker maar met een stralende, verwonderde uitdrukking in de ogen. ‚Mooi, goede vrouw, wanneer men weer zo op eigen benen kan staan en het hart weer in een normaal ritme slaat. Nu echter niet direct de verloren jaren inhalen - langzaam het lichaam naar zijn plichten leiden!' Toen de vrouw hem wilde bedanken, zei Gröning:
"Dankt u God! Ik ben slechts Zijn kleine helper, bewijst u nu, dat u een echt kind van God bent!"
De man die haar had binnengebracht, stond op en sprak met bewogen stem: ‚Meneer Gröning, ik ben haar echtgenoot en zelf arts, voor mij was mijn vrouw ongeneeslijk, alhoewel ik alles geprobeerd heb. Zij had maar een wens, naar u te komen. Ik was overtuigd dat zij nog op de weg hierheen zou sterven, want zij was hartpatiënt, en wel zo dat elke beweging met levensgevaar verbonden was. Ik ben overweldigd door dit wonder en kan het bijna niet geloven!"
Huilend van vreugde schoof hij de lege rolstoel naar buiten, ging met zijn vrouw op een stoel zitten en luisterde verder naar de 2 uur durende toespraak. Meermaals keek hij van opzij vragend naar zijn vrouw, alsof hij aan de aanblik van zijn gezonde, gelukkige vrouw moest wennen.
Op de achtergrond zaten vaak doven, aan wie Gröning heel zacht de vraag stelde: "Wanneer ik zo luid spreek, hoort u mij dan goed?" Antwoord: "Ja, ik versta elk woord wanneer u zo luid spreekt, en in mijn hoofd begint een gezoem en gegons." Iedereen lachte, omdat men had gehoord hoe zachtjes Gröning dat had gevraagd.

Van de eerste gedachte tot de complete film

Nadat in 1993 het werk aan de speelfilm "De Wonderapostel“ was beëindigd en de film in de bioscoop werd getoond, begonnen al snel de voorbereidingen voor een nieuw, nog omvangrijker project: een bioscoopfilm over het leven van Bruno Gröning.
Het hele jaar 1994 werd besteed aan voorbereidingen en onderzoek. Archiefmateriaal werd bekeken, berichten van tijdgetuigen bestudeerd, steeds meer gegevens en feiten verzameld.
In februari 1995 vond de eerste opname plaats. Er begon een reis van meerdere jaren op het spoor van een fenomeen. Er werden meer dan 80 interviews met tijdgetuigen gehouden. Originele opnameplaatsen van Danzig tot Parijs werden bezocht. Speelfilmscènes werden gedraaid en originele opnamen uit filmarchieven samengebracht. Honderden foto’s, dia’s en documenten werden verfilmd. De laatste interviews vonden begin 2000 plaats, de laatste documenten werden nog in 2002 gefilmd.
Een opzienbarende gebeurtenis was de “Traberhof-scène” in mei 1997, met meer dan 2000 figuranten. Wekenlange voorbereidingen waren nodig. Figuranten moesten worden gezocht, honderden kostuums bezorgd, technisch materiaal en filmteam samengesteld, vergunningen worden aangevraagd.
Al in de voormiddag waren de eerste figuranten ter plaatse. Hoewel pas na het invallen van de duisternis de opnamen plaatsvonden, waren er al snel honderden auto’s en enkele tientallen bussen aanwezig. Langzaam vulde de plaats voor de nagebootste Traberhof zich, een boerderij in de buurt van Rosenheim die door middel van decors en rekwisieten de Traberhof van 1949 voorstelde.
Het filmteam omvatte meer dan 70 personen, die zich bezig hielden met schminken, kapsels, kostuums, decors, belichting etc. Zodra het donker was, werd er begonnen. Voor de dageraad moest alles klaar zijn. Plotseling werkte de generator niet meer. Daarna waren er problemen met de camera. Vervangingsonderdelen moesten uit worden gehaald….
Ondanks alle problemen waren kort voor zonsopgang alle opnamen klaar. Om 6 uur ‘s morgens was de plaats waar kort tevoren nog meer dan 2000 mensen kampeerden, als leeg geveegd. Niets wees nog op de gebeurtenissen van de nacht.
In totaal werd meer dan 70 uur film gedraaid. Daarna moest deze hoeveelheid materiaal worden bekeken, gesorteerd en gesneden. Al snel werd duidelijk: het oorspronkelijke concept om slechts een avondvullende film te maken, was niet haalbaar. Het thema was niet in 2 uur af te handelen, het leven van Bruno Gröning niet in een gangbaar formaat te persen. Het zouden drie films worden. Bijna vijf uur speeltijd.

Een buitengewoon thema, een buitengewone film, een buitengewoon formaat.

Het fenomeen Bruno Gröning

Inhoud

Bruno Gröning (1906-1959) werd in 1949 door ontelbare genezingen langs geestelijke weg wereldwijd bekend. Dit gebeurde toen het succes van zijn werk in de publiciteit gebracht werd en steeds meer mensen die hulp zochten naar hem toestroomden.

Enkele leidende artsen van het medisch bestuur wilden dat echter niet accepteren en bewerkstelligden bij de plaatselijke autoriteiten een geneesverbod. Zij beschuldigden hem van het overtreden van de wet op de alternatieve geneeskunde. Het verbod was echter in strijd met de wet, omdat hij nooit in medische zin had behandeld. Desondanks werd hij tijdens zijn leven door deze blaam publiekelijk en gerechtelijk vervolgd.

Hij vervulde zijn missie, gedragen door medegevoel en onzelfzuchtige naastenliefde, tot aan zijn overlijden. Meer dan 50 getuigen uit die tijd vertellen in de film over persoonlijke ervaringen met hem.

Verhalen van toeschouwers

Op 5 oktober zag ik de film. Nog steeds, dagen later, ben ik zeer onder de indruk en ontroerd over het verhaal van Bruno Gröning. De film heeft een hoog moreel gehalte, rijk en arm zonder onderscheid, op de voorgrond de mens als mens, eerlijkheid, .. Ik ben gefascineerd door meneer Gröning, van alle mensen die hij hielp, die hem sympathiek vonden… Grote waardering heb ik ten opzichte van de objectieve verhalen en ik hoop dat zijn erfenis steeds zal blijven bestaan.

Door de film is de mens Bruno Gröning mij heel nabij gekomen, ... In het bijzonder is mij zijn totale liefde voor alle wezens opgevallen. Ook is mij nog eens heel duidelijk geworden hoe egoloos deze mens was. Ik heb vrij vaak een sterk kriebelen in het lichaam gevoeld en had achteraf enige tijd nodig om weer tot mijzelf te komen. Energetisch was de film zeer intensief voor mij. Bovendien: alle hoogachting voor de makers van de film.

...bijzonder goed, dat de meevoelende en liefhebbende Bruno Gröning getoond werd. Uiteindelijk is het toch de liefde van God die alle wonden heelt. Deze genezende liefdesstroom was voor mij duidelijk voelbaar.

Een zeer indrukwekkende film, die toont dat de verbinding met God zoveel genezing bij ons, mensen, kan bewerkstelligen. God is het leven, God is de liefde. God is zelferkenning. Teleurstellend is de bestrijding van Bruno Gröning, hoewel hij toch alleen het goede wilde.

De film is ons zeer goed bevallen en heeft een grote indruk op ons gemaakt. De foto’s, de uitspraken van de getuigen uit die tijd waren zeer verhelderend. Zonder enige verveling vloog de film voorbij. Wij vonden het vreselijk hoe de media hun macht hebben gebruikt om Bruno Gröning schade toe te brengen.

Diep onder de indruk ben ik van de film over Bruno Gröning, een voorbeeld als tegenpool van het materiële. Geven en nemen op een andere manier. Een grote hulp voor mijn patiënten.

In de Maxim-bioscoop in München heerste tijdens de gehele voorstelling, ondanks de speelduur, grote spanning. Voor mij als 52-jarige was het vanwege de geschiedenis van die tijd heel interessant, omdat ik geen eigen herinneringen van toen heb. Bovendien vind ik vooral de boodschap en de uitspraken in de film belangrijk en het weten waard. Die zullen mij ook nog langer bezig houden. Graag had ik nog meer van de verdere levensomstandigheden van Bruno Gröning gezien. De mix van documentatie, speelfilmscènes en overtuigende uitspraken van de getuigen uit die tijd spraken me aan en maakten de film levendig en onderhoudend.

Een heel indrukwekkende film, ik kon mijn mening over Bruno Gröning bijstellen. Het loont zich absoluut de film te bekijken.

De film en het levenslot van Bruno Gröning hebben mij diep geraakt. De film is van excellente kwaliteit en laat duidelijk alleen feiten voor zich spreken.

Ik zou nooit naar zo'n lange voorstelling zijn gegaan, als ik had geweten dat de film driedelig is. Ik houd het zitten niet vol. Maar tot mijn grote verbazing kwamen noch rugpijnen, noch vermoeidheidsverschijnselen. De waarneming van iets groters was heel sterkend. …

Zeer indrukwekkende scènes, met veel gevoel en liefdevol opgebouwd – geslaagde opbouw. Men kon Bruno Gröning via de film als mens dichterbij komen – bevestigt mijn overtuiging dat hij een groot genezer is.

Er op attent gemaakt, nam ik tijdens de filmvoorstelling een open lichaamshouding aan en voelde daadwerkelijk de hele tijd kriebelen in de handen, daarna in het hele lichaam. Ik voelde trekken in de pijnlijke lichaamsdelen en had het gevoel alsof er in mijn lichaam iets in evenwicht kwam. Ik heb dubbelzijdige scoliose en daardoor pijnen in de wervelkolom. Nu niet meer. Ik ben zeer diep onder de indruk van deze film. Ook nu nog laat ik de genezende energie door mij stromen. ... Ik zal de film in elk geval verder aanbevelen.

Het fenomeen van de genezing

Inhoud

Bij haar eerste ontmoeting met Bruno Gröning beleefde Grete Häusler (1922-2007) spontaan de genezing van drie "ongeneeslijke" ziekten. Haar dankbaarheid en naastenliefde waren zo groot, dat zij in het jaar 1979 de Bruno Gröning-Vriendenkring oprichtte. Tot aan haar overgaan heeft zij ervoor gestreden dat alle mensen wereldwijd over de leer van Bruno Gröning horen en de goddelijke Heilstrom kunnen beleven. Steeds meer geïnteresseerden vonden de Vriendenkring door zowel aanbevelingen, informatieve lezingen, als door innig bidden tot God.

“Het fenomeen van de genezing". Deze film laat zien dat tegenwoordig veel mensen over de hele wereld zulke wonderbaarlijke genezingen beleven. Artsen van de Medisch-Wetenschappelijke Vakgroep in de Vriendenkring becommentariëren genezingen en vertellen over hun ervaringen. Verdere belangrijke activiteiten in de Vriendenkring worden voorgesteld.

Dit wordt allemaal gedragen door meer dan 13.000 vrijwilligers en vrijwillige giften van de vrienden, niemand verdient eraan.