Het fenomeen Bruno Gröning
Op het spoor van de „wondergenezer“
Bruno Gröning

Het leven van Bruno Gröning

Krantenartikel uit die tijd
In 1949 verscheen de naam Bruno Gröning van de een op de andere dag in de publiciteit. Pers, radio en weekjournaal berichtten. Maandenlang hield het gebeuren rond de „wonderdokter“, zoals hij al snel werd genoemd, de jonge republiek bezig. Er werd een bioscoopfilm opgenomen, wetenschappelijke onderzoekscommissies samengesteld en de bestuurders hielden zich tot in de hoogste instanties bezig met dit geval. De minister van sociale zaken van Nordrhein-Westfalen liet Bruno Gröning wegens overtreding van de wet voor natuurgenezers vervolgen, de minister-president van Bayern echter verklaarde, dat men een dergelijke bijzondere verschijning als Gröning niet door wetten tegen moest houden. Het ministerie van Binnenlandse Zaken in Bayern betitelde zijn bezigheid als „vrije liefdadigheid“.
1949: de bioscoopfilm Gröning - Een film die iedereen moet zien! documenteert de opzienbarende genezingen bij de Traberhof bij Rosenheim.

In alle bevolkingslagen werd heftig en controvers gediscussieerd. De emotionele golven vlamden hoog op. Geestelijken, artsen, journalisten, juristen, politici en psychologen: allen spraken over Bruno Gröning. Zijn wondergenezingen waren voor de één geschenken van genade van een hogere macht, voor anderen was het werk van een charlatan. Maar de feiten van de genezingen werden door medische onderzoeken bevestigd.
Heidelberg 1949: Wonderbaarlijke genezingen (hier van Bechterew) door artsen gedocumenteerd

Augustus/september 1949: tot 30.000 mensen wachten bij de Traberhof bij Rosenheim, tot Bruno Gröning tot hen spreekt.
Bruno Gröning, in 1906 geboren te Danzig en na de oorlog als ontheemde naar West-Duitsland geëmigreerd, was een eenvoudige arbeider. Hij had van de meest diverse bezigheden geleefd, was timmerman, fabrieks- en havenarbeider geweest, telegrambesteller en zwakstroommonteur. Nu stond hij plotseling in het middelpunt van de publiciteit. Het verhaal van zijn wondergenezingen verbreidde zich wereldwijd. Uit alle landen kwamen zieken, smeekbrieven en aanbiedingen. Tienduizenden hulpzoekenden pelgrimeerden naar zijn plaatsen van werken. Een revolutie in de geneeskunde kondigde zich aan.
Maar ook de tegenkrachten waren er. Invloedrijke artsen, functionarissen van de kerk en vroegere medewerkers zetten alles in beweging om het werken van Bruno Gröning te stoppen. Verboden tot genezen vervolgden hem, processen werden tegen hem gevoerd. Alle inzet, om zijn werk in geordende banen te leiden, mislukten. Van de ene kant door weerstand vanuit de zakelijke krachten, aan de andere kant aan onvermogen of winstbejag van zijn medewerkers. Toen Bruno Gröning in januari 1959 in Parijs stierf, was het laatste proces tegen hem in volle gang. De vervolging werd stopgezet, nooit een eindoordeel uitgesproken. Echter vele vragen bleven open. Wegens de aanklacht „overtreding van de wet op de natuurgenezers“ moet Bruno Gröning zich voor de rechtbank verantwoorden.